Smutna Historia Pewnej Pani

Koleżanka z pracy opowiedziała mi dzisiaj historię pewnej 60 letniej pani z jej rodziny, która właśnie cierpi na raka z przerzutami i po przywiezieniu do szpitala z krwotokiem zapadła już w stan śpiączki. Jej dni a może godziny są już policzone. Kto wie, może teraz kiedy piszę tę notkę ta kobieta już nie żyje. Jej rodzina szykuje się już na pożegnanie. Ciężki czas. Straszny czas. Bezsilność, łzy, rozpacz, ból, stracone nadzieje...

Tak mi ta historia utkwiła w głowie, że nie mogę przestać o niej myśleć. Wracałam do domu autobusem i tak sobie myślałam o tym wszystkim, że w obliczu takiej śmiertelnej choroby jak ta, wszystkie inne rzeczy jakie nas otaczają stają sie zupełnie bezwartościowe. Coś miało dla nas ogromną wartość, wydawało sie być skarbem, nagle staje się dosłownie zerem. Przestaje się liczyć. Materia bez wartości. Vanitas vanitatum et omnia vanitas. Marność nad marnościami... Wtedy liczy się tylko zdrowie, bliscy, każda jedna minuta, każdy jeden oddech, każde jedno uderzenie serca, każde jedno wypowiedziane słowo... i rachunek z życia.

* * * * * * * * * * * *

Boję się. Normalnie boję się. Boję się, że takie coś mnie kiedyś spotka. Boję się, że to spotka kogoś z mojej rodziny. Że przyniesie ból, cierpienie, niepokój. Że dotychczasowy spokój umysłu zostanie na zawsze zmącony. Że nic nie bedzie już takie samo jak wcześniej. Że trzeba będzie się pogodzić i zaakceptowac. Że takie życie. No bo tak na prawdę nikt nie może być na 100% pewny, że nie dopadnie go taki czy inny nowotwór. Jest medycyna, są terapie, operacje, lekarze, wyścig z czasem ale rak nadal wygrywa i zbiera żniwo.

* * * * * * * * * * * *

Mój nastrój pogłebił się jeszcze bardziej kiedy stojąc dziś już u drzwi mojego domu i przekręcając klucz w zamku zobaczyłam, że pod sąsiednim domem stoi ambulans. Przywiezli w nim starszego człowieka.  Ktoś niedawno opowiedział mi i jego historię. Wrócił ze szpitala. Do domu. Aby skreślać krzyżykiem dni ze swojego życiowego kalendarza. Dla tego pana też już nie ma ratunku. Przerzuty są wszędzie. Lekarze nie chcieli już leczyć. Za późno. Nie opłaca się (Czyż to nie okrutne? Tu chodzi o życie człowieka a lekarze mówią, że już się nie opłaca!!!). Jak czuje się taki człowiek, któremu ktoś powie, że nie ma już dla niego ratunku? Jak to jest żyć ze świadomością, że czyjeś dni dobiegają już końca? Że to może będzie za tydzien... A może już jutro... Kto mi powie?

* * * * * * * * * * *

A dziś wieczorem modlitwa. Za chorych i umierających. Za tych dla których nie ma już ratunku i co próbują się pogodzić z nieodwracalnym wyrokiem losu i za tych, którym myśli ciężkie nie pozwolą zasnąc spokojnie dziś w nocy.

ps. Myślicie o Nich w ogóle? O tych co być może juz jutro uwolnią się od fizyczności tego świata...

edit: informuję, że ta pani o której pisalam odeszła już do Pana. Po 3-4 dniach śpiączki zmarła około 1.30 po południu, czyli jak pisałam tę notkę już nie zyła :(  R.I.P.